31. Anıları Yaşatma Olağan Kongresi:)

30 yıl bekledim…Dile kolay.. tam 30 yıl…

30. yaş günümü görebilecek miyim acaba diye… ben de o kadar büyüyebilecek miyim diye… 30’uma gelince çok farklı mı görüneceğim bir anda, ya da hiçbir şey değişmeyecek de hayal kırıklığına mı uğrayacağım diye…

Çok bekledim..

Çok biriktirdim ister istemez…

Evin ilk erkeği, kaşı gözü yüzü bir içim su abimden sonra “bu bizim mi yahu?” dedirtecek çirkinlikte, ve Allah tarafından, ne kadar güzel bir anne-babaya evlat verildiğimi bilmeden dünyaya gelişimden bu yana 31 yıl olmuş..

abimin pantolonu ve sıfır numara kel kafamla sokak aralarında koştururken beni erkek çocuğu sanıp da “şşt, hadi lan, evinize git!” diye bağıran komşu teyzelere, elimi belime koyup “Ben lan değilim ben kızım!” diye çemkireli 27 yıl olmuş…:))))

İstanbul’daki benden 10 yaş büyük kuzenlerim, halalarının (annemin) nerden gıdıklandığını bir tek benim bildiğimi öğrenip de, bilgi sızdırmam için beni hobuclarına (sırtına) alıp şeker, dondurma, çikolata, gazozla kandırma girişimlerinde başarısız olalı 26 yıl olmuş…:))

“anne, bendeki elbise kimsede olmasın:)” diye mızıldanıp, anneciğime yana yana moda dergileri karıştırtıp, sonunda kendime “mor ve kravatlı” bir elbise diktireli tam 25 yıl olmuş…:)))

Annem beni “erkek” ilkokul öğretmenine yazdırdı diye huysuzlanıp da, öğretmenimi tanıyınca onun bir numaralı hayranı olalı 24 yıl olmuş…(Nejdet Yaşar Öğretmenimin ellerinden öperim.)

“belim ağrıyor” şikayetimle aylarca Balcalı Hastanesine taşınıp,onlarca tahlil ve tetkikin sonunda doktorun “psikolojik” teşhisi koyup, bel ağrımı vitamin haplarıyla geçirebilmesinin ardından 21 yıl olmuş…:))))

4. sınıfta değişen sınıf öğretmenimin, bir tarih konusunu anlatamamamdan dolayı yüzümün aynı anda iki yanına tokat atmasından bu yana 20 yıl olmuş…://

Anadolu Lisesi sınavlarına hazırlanırken (bilenler bilir:) “kırmızı” kitabı yutalı yine 20 yıl olmuş…:)

6. sınıfta İngilizce yüzünden sınıfta kalacakken, şiir yarışmasındaki birinciliğimin torpiliyle sınıf geçirileli 18 yıl olmuş…:)

Hayatıma “Şems” gibi vazgeçilmez bir dost hediye edileli 17 yıl olmuş…

o yıla kadar “vali”olacağım diye hayal kurarken(ne alakaysa:),”orta son”da mesleğimi, hayallerimi, hayatımın akışını değiştiren o kararı almama sebep olan İngilizce öğretmenimle tanışalı 16 yıl olmuş…(Dilek Kobaner öğretmenime hasretle…)

Adana’nın tek “anadolu öğretmen lisesinde”, 24 kişilik bir yurt odasında, ranzamın üst katında “annemi özledim” diye sabahlara kadar ağlayalı 15 yıl olmuş…

elalem üniversite sınavına çalışırken harıl harıl, okul müzik grubumuzla, bi elimde def, bir elimde mikrofonla Ankara’nın göbeği Güven Park‘ta sahneye çıkıp şarkılar söyleyeli 13 yıl olmuş…

oda arkadaşlarım yemeğin yağını, sıcak suyu, odanın temizliğini dert ederken, ben bunları lisede bırakmanın özgüveniyle üniversiteyi keşfetmeye başlayalı 12 yıl olmuş…

Çukurova Üniversitesi Salon Dansları Topluluğu öğrencisiyken, bir anda kendimi salonun eğitmeni olarak buluşumdan bu yana 11 yıl olmuş…:)

son sınıfa geldiğimde, Polonya/Krakow’da, benden küçük, ama kusursuz ve  aksanlı İngilizce konuşan gençlerin sınıfında sözlük karıştırmak zorunda kaldığımda, hala tam anlamıyla “İngilizce” konuşamadığımı anlayalı 9 yıl olmuş…

Kepazelik sınavı atamalarında Kozan’ın bir köyüne atanıp, modumu “Çalıkuşu“na alalı 7 yıl olmuş…

Asla “Kozan’da yaşamam, Kozan’da çalışmam, Kozanlı’yla evlenmem” diyen her genç kızın yanılgısına düştüğümü masalsı bir düğünde nikah masasında anlayalı 4 yıl olmuş…:)))

Penguş’um…Oğlum…Gözbebeğim…Tibet’imi gözyaşları ve şükürlerle kucağıma ilk aldığımda, aslında O’nun benim bütün hayatımı avucuna aldığını anlayalı 21 ay olmuş..

o çok beklediğim, görür müyüm diye meraklandığım 30. yaş günümü, birbirinden güzel dostlarımla asla unutamayacağım bir kutlamayla geçirişimden bu yana tam 1 yıl olmuş…

Çok şükür…

Hiç acı biriktirmedim ben içimde; acılarımın üzerine basıp daha yukarıdan daha geniş perspektiften bakmayı öğrendim…

Dostlar, gülüşler, kitaplar, şiirler, teşekkürler biriktirdim bir sürü!

Benim olan hiçbir şeye “benim” demedim.. hepsi emanet..böyle olunca bilseniz nasıl da kolay dik durmak…

Teşekkürler babama,anneme.. “herkesin anne-babası” gibi olmadığınız için…

Teşekkürler ciğerparem kardeşlerime ve Cururum’a; çocukluğum sayenizde güzeldi…

Teşekkürler Ayşe ablam’a, bebekliğimde yıllarca benim kahrımı çektikten sonra, şimdi Penguşuma bütün kalbiyle bakmaya devam ettiği için…

Teşekkürler… Kardeşlerime verilmeyen “benden gidebilme” seçimi kendisine verilmiş olup, benimle kalan, hep yanımda olup elimden tutan, önümde durup bana yol çizen, ve arkamda durup bana destek olan her biri bir inci tanesi “dostlarıma”..

Teşekkürler, beni böyle seven; beni yargılamadan, sorgulamadan, beni ben olduğum için, böyle olduğum için sevebilen herkese…

ve sevmeyenlere…

dürüstçe, mertçe “beni sevmeyen”; arkadan konuşmayan, yani benimle hiç ilgilenmeyen, sevmediği için benden uzak duran, aramayan, sormayan, sevmediği için beni hayatından uzak tutan herkese teşekkürler…

Ve teşekkürler Allah’ım…

Beni böyle yarattığın ve bana “ben böyleyim” diyebilme gücü ve şansı verdiğin için…

Teşekkürler…

Teşekkürler…

Teşekkürler….

 

• fotoğraf, 30. yaş günümde çekilmiştir:)